The Road van Cormac McCarthy kronkelt door een post-apocalyptisch landschap. Er groeit niets meer op aarde. De laatste mensen overleven op de restanten van onze wereld: water, blikvoer en, voor wie dat wil, mensenvlees. Er wordt nergens een verklaring gegeven voor dit dorre en grijze landschap. Weten de hoofdpersonages het zelf niet? Of kan het hen al lang niet meer schelen? Door enkel de gevolgen van een calamiteit te tonen zonder de oorzaak te vermelden, wordt het boek vanzelf een krachtig milieupamflet.

In The Road trekken een vader en een zoon naar het zuiden. De zoon heeft nooit een andere wereld gekend dan de donkere, aartsgevaarlijke plaatsen waarin zij proberen te overleven. De vader doet zijn uiterste best om zijn zoon op te voeden, maar botst op de grenzen van zijn eigen moraliteit. Hoe kan je in een omgeving waar de wet van de sterkste beslist over leven en dood, rechtschapen de dag doorkomen?

De ruggengraat van het boek zijn de ijzersterke hyperrealistische dialogen tussen vader en zoon. Geen lange uiteenzettingen over goed en kwaad, maar korte zinnen die door de ander meestal met een “Okay” of een “Yes” of “No” worden beantwoord:

Did you have any friends?  (vraagt de zoon aan de vader, red.)
Yes. I did.
Lots of them?
Yes.
Do you remember them?
Yes. I remember them.
What happened to them?
They died.
All of them?
Yes. All of them.
Do you miss them?
Yes. I do.
Where are we going?
We’re going south.
Okay.

Die hyperrealistische stijl wordt het hele boek lang aangehouden. Geen franjes, alleen droge en heldere beschrijvingen. The Road is een aaneenschakeling van donkere fragmenten die niet noodzakelijk op elkaar aansluiten. Tijd heeft in deze wereld geen functie meer.

Het Genootschap van het Genot van het Boek was onder de indruk van The Road. De meeste leden hadden het op één week uit. Lid Nummer Vijf kreeg er nachtmerries van. En ondergetekende Secretaris twijfelt sindsdien elke keer bij het rek met de ingeblikte peren.

The Road is geen vrolijk vakantieboek. Het deed ons nadenken over onze aarde en onze eigen moraliteit zonder hoogdravende of utopische theorieën. En dat is voor onze hoogdravende hedonistische Genootschapsleden een tour de force.