Op een bank in het park zitten drie jonge mannen. Geblokt, blond en een bleke huid. Ze spreken Pools, Russisch of iets wat er erg op lijkt. Ze hebben veel plezier. Het is zondag. De drie jonge mannen zitten op een bank in het park. De zon doet hun gezicht gloeien van geluk. Een glazen fles met doorzichtige inhoud gaat van hand tot hand.

Eén van de jongens zit met het hoofd bijna tussen zijn benen. Dit tot groot jolijt van zijn twee vrienden die hem keer op keer trakteren op een tik op het achterhoofd. Hij heeft een grote moedervlek in zijn nek. Hij zwaait in de richting van zijn kompanen, maar komt niet eens in de buurt van hun handen.De fles gaat van hand tot hand. Ze kijken voor zich uit. En zien de zon langzaam zijn weg vervolgen over het water van het park.

Een GSM rinkelt. Twee gaan gespannen recht zitten. De derde, iets ouder dan de anderen, neemt op en luistert.
‘Ja. Morgen’, antwoordt hij met een zwaar accent.
‘Ja, morgen. Acht uur. Twee man.’
De kleinste vriend, die met de rare moedervlek in zijn nek, stoot zijn buurman aan.
‘Geen drie. Twee.’ De man met de GSM vormt de cijfers met zijn vingers. ‘Morgen. Acht uur.’

Hij steekt de telefoon tergend langzaam terug in zijn zak. De andere twee kijken hem hoopvol aan. Onze oudere vriend praat snel in het Pools. Of het Russisch. Maar de moedervlek is niet tevreden met de uitleg. Hij roept zo hard dat alle eendjes ergens anders gaan zwemmen. De pater familias spreekt hem streng toe. Dat helpt niet. Hij staat recht en gaat dreigend voor de moedervlek staan. De moedervlek mompelt iets en staart naar het water. De pater familias gaat terug zitten. De fles wordt opnieuw rond gegeven. Samen zwijgen ze. En kijken naar de zon die zijn weg over het water van het park verder zet.

Losjes gebaseerd op een scène uit het toneelstuk “Polen op zondag”.