Hij haalt zijn spullen uit de kartonnen doos en legt ze op de lopende band. Een zak aardappelen. Een brood. Fles sterkedrank. Spaghetti in een doosje en een pot tomatensaus. Hij knikt vriendelijk naar de kassierster. Haar mondhoeken trekken een beetje naar boven.

De spullen gaan opnieuw in de doos aan de andere kant van de kassa.
“Dat is dan 19 euro 40”, zegt de vrouw.
Hij steekt een grote brief van 500 euro naar haar uit. “Alstublieft”, zegt hij met een zwaar accent.
De vrouw zucht. “Dat nemen wij hier niet aan, manneke.”
“Ik heb niks anders bij.”
“Dat nemen wij hier niet aan.”
“Dit is toch ook geld.”
De vrouw zucht. De jongen geeft geen krimp. De vrouw zucht nog eens en loopt de winkel in. De jongen glimlacht naar mij. Een oudere man, kaal plus bril vergezelt de kassierster  en vraagt wat het probleem is. De jongen zwaait met zijn briefje van 500.
“Dat is toch geld om te betalen?”
De man knikt kort, zucht en wisselt het geld. De kassierster rekent af.
“Nog een goede dag”, zegt de jongen vriendelijk tegen de vrouw. De kassierster negeert hem. Ze scant de producten van de klant voor mij. “Nog een goede dag”, roept de jongen nu. De kassierster negeert hem verder. Hij haalt zijn schouders op en kijkt me verontschuldigend aan. Mijn mondhoeken trekken naar boven.
“Het is toch altijd hetzelfde met die buitenlanders”, zegt de vrouw tegen haar collega. Aan de kassa hangt een plaatje. Aanvaarde betaalmiddelen. Mooie kleurtjes met allerhande briefjes. En ook een grote brief van 500.