Voor me zit een man. Een doorsnee man. Ergens tussen de 30 en 50. Zwart haar. Kort geknipt Geen hippe snor. Geen baard. Hij kijkt naar buiten. Niet dat er buiten veel te zien is. Een rijtje huizen in de kille ochtendmist.

De buschauffeur vloekt op een fietser die nog net voor hem in schiet.

Aan de andere kant van het gangpad zit een doorsnee vrouw. Ergens tussen de 20 en 40. Bruin halflang haar. Niet heel mager. Niet heel dik. Geen hippe snor. Geen baard. De vrouw luistert naar een muziekje op haar smartphone.

Een scherpe bocht naar links. Iedereen wobbelt van rechts naar links en weer terug. De volgende halte.

Een bijzondere vrouw stapt op. Ze is ergens tussen de 20 en 40. Bruin halflang haar. Niet te mager. Niet te dik. Ze draagt een uniform van de busmaatschappij. Ze heeft een petje op van de busmaatschappij. Ze heeft een bordje met papieren. Vermoedelijk van de busmaatschappij.

De onopvallende man kijkt niet meer naar buiten. Hij zit kaarsrecht. De onopvallende vrouw luistert naar haar muziek en kijkt naar haar jeans. De volgende halte.

De onopvallende man schiet naar de uitgang, blijft op het knopje duwen totdat de de deur open gaan en landt met één sprong op het voetpad. De onopvallende vrouw kijkt op.

De deuren gaan weer dicht. De opvallende vrouw komt voor me staan. Ze kijkt me diep in de ogen. Ze zegt met hese stem: “excuseer Meneer, wij houden een enquete onder onze klanten in verband met de dienstverlening. Zou ik u enkele vragen mogen stellen?”