Nic had het eerder deze week over zijn obscure wereldplaat. Dat deed me denken aan een andere vraag die me altijd bezighoudt als ik met mijn vinger over mijn cd-collectie ga. Hoeveel van deze artiesten zal de mensheid over 200 jaar nog kennen? Wat zal er in 2211 in de geschiedenisboeken staan over de culturele 20ste eeuw? The rise and fall van de bioscoop en de almacht van de televisie? The Beatles and the Stones, die wel. Elvis Presley vast en zeker. Gasten als Bob en Bruce? Misschien nog net Madonna en Nirvana. Maar wat met al die groepen waarmee ik groot geworden ben, maar die nooit een groot publiek hebben bereikt? Zoals The Smiths, Underworld, House of Love, Neil Young. Wat blijft erover van hun muziek? Of om de vraag om te draaien: wat weet u nog van de muziekscene zo rond 1811*?

Maar u wilde weten wat mijn obscure wereldplaat is? Ik kies voor Against Perfection. Adorable was in 1993 de Engelse hype van het moment. Ze behoorden min of meer tot het shoegazersgenre. En hun debuut Against Perfection vind ik nog altijd de moeite waard. Goede nummers, teksten die elke puber vol overtuiging mee wil brullen en een geluid dat meer dan 15 jaar later niet helemaal belachelijk klinkt (luister bijvoorbeeld eens naar Relight my fire van datzelfde jaar).

* Even zoeken leerde mij dat Beethoven, Paganini en Rossini in die periode erg hot waren.