We zijn wonderlijke wezens. Met behulp van een onophoudelijke sliert uitvindingen hebben we altijd de wereld kunnen aanpassen aan onze eigen noden. Het drieslagstelsel, de boekdrukkunst, het wiel, de verbrandingsmotor en tinternet. Sinds een jaar of tien is er een nieuwe revolutie. Eentje die mij, archaïsche neurotische oermens, tot wanhoop drijft.

Jaren geleden kocht ik een mooi metalen doosje. Zo’n fake retrodoosje dat ouderwetse betrouwbaarheid moet uitstralen. Er zaten verse speculaasjes in. Ik heb eerst alle speculaasjes in mijn slechte koffie gesopt. Daarna werd het doosje mijn theedoosje. Dat lijkt misschien een triviale stap. Maar het heeft mijn leven gered. Ik zat net op kot. Ik was (naïeve pogingen om een lief op te scharrelen of een vak te leren buiten beschouwing gelaten) op zoek naar mijn eigen zelfstandige plaatsje in de Grote Boze Buitenwereld. Ik deed dat overmoedig en onverschrokken, zoals het een achttienjarige in Leuven betaamt. Toch geeft zo’n doosje houvast aan kleine jongens die net onder moeders vleugels uit zijn. Dus vulde ik het helemaal met verschillende soorten thee. En het was goed. Ik had de keuze uit groene en rode en linde en kamille en munt. Ik kon de meisjes die wel met mij thee wilden drinken, maar niet meer dan dat, een volledig politiek correct assortiment aanbieden. Ik had een systeem.

Plots waren ze daar. Ik denk dat Lipton ermee begonnen is. Die R&D-afdeling kon toch moeilijk hele dagen mijnenveger of patience blijven spelen. Die moesten ook ooit met resultaten komen om een simpel product zo te diversifiëren dat er meer winst kon worden gemaakt. Het piramidevormige theezakje. Het zorgt voor een versere smaak. Het is beter voor je hersenen. Het is beter voor de spijsvertering. Het heeft een positief effect op de wereldvrede. In het begin kon ik de nieuwe zakjes nog negeren. Wat een gek idee, ik neem toch mijn oude vertrouwde rechthoekige theezakjes. Maar langzamerhand namen de piramides de rechthoeken over. En nu, nu heb ik nog de keuze uit plattebuik en groene biothee. Munt of rode bosvruchten of Darjeeling zijn allemaal piramides.

Ondertussen heb ik vrouw en kind. En die theedoos geeft me eigenlijk nog maar bitter weinig houvast bij huilende baby’s en kleurencombinatiekeurende vrouwen. Toch staat ze hier nog steeds in de kast. Met bovenop vele doosjes met piramidevormige theezakjes. En als er nu toch nog mooie vrouwen (allemaal vriendinnen van MijnEngel, dat spreekt) op bezoek komen, dan moet ik met de hele zwik van de keuken naar de living jongleren. Dat is niet mijn keuze. Dat is niet mijn imago. Zo rommelig en labiel.

Ik ben dan maar dure koffie beginnen drinken. Leve de vooruitgang.