Ze slurpt van haar koffie, zet het kopje voorzichtig neer en legt het ene klontje suiker bovenop het andere. Haar overbuur drinkt ook van haar koffie.

‘En dan heb ik ook nog digitale tv gekregen.’
‘Serieus?’ zegt haar overbuur.
‘Ja. Verpakt in een grote doos. Ze hadden dat in Noah zijn handen gestopt, dat manneke komt ik weet niet hoe fier op mij af getotterd.’

Vier dikke brilglazen die vier koppen koffie en acht klontjes suiker weerspiegelen. Grijs geplamuurd haar dat bij windkracht acht in dezelfde coupe blijft staan. Een brasserie. met donkerrood tapijt en fletse luchters. Als je een Leffe bestelt, dan plakken ze zo’n papiertje op de voet van je glas. Maar de dames drinken koffie. Zij zet haar kopje neer en legt het onderste klontje op het bovenste. Haar overbuur drinkt ook van haar koffie.

‘Mijn zoon heeft het dan aangesloten. Heel helder beeld geeft dat. En je kan programma’s opnemen of later bekijken. Net gemist heet dat.’
De ongeschoren ober brengt twee borden: twee wafels, twee maal vijf maal acht ruitjes en veel slagroom.
‘Alsjeblieft meisjes.’
Ze giechelt. Haar overbuur staart naar de slagroom alsof ze er de toekomst in kan lezen. Hapje per hapje eten ze hun wafel. Ondertussen vertelt zij verder over haar feestje, hoe lang het geduurd heeft, dat de hele familie erbij was. De reis die ze zal maken. Hoe ver het vliegtuig moet.

Ze heeft een toefje slagroom op haar neus. Haar overbuur kan haar blik er niet vanaf houden. Haar overbuur drinkt van haar koffie.