Vroeger was het beter. Toen we nog als jager-verzamelaars door grote bossen hosten. We plukten ons eten van de struiken of we groeven een kuil en bleven aan die kuil zitten tot er een groot beest in de kuil viel. En aan het eind van het bos stond geen rolband waar je je dode mammoeten op moest leggen. En moest je niet helemaal terug omdat je vergeten was je zakje met rode bessen te wegen.

Nu is er stress. Heb ik wel alles van mijn winkellijstje? Krijg ik alles in de boodschappentas? Heb ik echt alles van het lijstje? Als ik een zakje vraag, gaat dat dan niet scheuren? En waarom gaat mijn rij aan de kassa het traagst? Wel beste Kerygma, voor dat laatste heb ik een oplossing gevonden. En sindsdien voel ik mij een beter mens. Meer in lijn met mijn eigen innerlijke jager-verzamelaar.

Ik kijk namelijk niet meer naar de lengte van de wachtende rij. Ik kijk enkel naar de madam die aan de kassa zit. En kies de mevrouw tegen wie ik het vriendelijkst kan zijn. En die het vriendelijkst is tegen mij.

Zodra ik echt echt alles van mijn lijstje heb, ga ik de kassa’s af. Mijn voorkeur gaat uit naar de al wat oudere dame met de grijze haren, die -echt waar- altijd lacht en meestal wel een onnozel mopje vertelt. Alsof ze me al jaren kent. Ik zweer het je, zij verandert een rij van zenuwachtige opgefokte yuppies in een geordende verzameling van gelukkige oermensen. Zij alleen. Als ik haar niet onmiddellijk vinden kan, kies ik voor het verlegen Marokkaanse meisje met snor. Zij is vriendelijk, maar een tikkeltje verveeld. Ik zeg haar altijd enthousiast goedendag. In de hoop dat ze wat minder verlegen wordt. Daarna verkies ik nog altijd de klungelende jobstudent die ik gerust moet stellen in plaats van omgekeerd, boven de geblondeerde zuurpruimen.

Als ik aan zo’n kuil moet gaan zitten, zou het nog langer duren voor ik met mijn pot choco thuis zou zijn. Dus kies ook voor het aangename wachten. Ik heb zo al genoeg stress van de moderne mens uit te hangen.