Mijn eerste witte olifant is meteen een heel erg grote. Zo groot dat hij tegenwoordig met zijn gat tussen de sluisdeuren blijft steken.

In het begin van de 19de eeuw ging het niet zo goed met de gemiddelde Schot. Landeigenaars wilden overstappen van de traditionele gemengde landbouw naar de veel lucratievere schaapsteelt. Daarvoor had men veel minder werkvolk nodig. Hele dorpen werden ‘leeggemaakt‘ in de overbevolkte en hongerende Highlands en velen emigreerden. Deze clearance is nog steeds een symbool in de Schotse vrijheidsstrijd.

Voor de overgebleven Schotten moest er werk gevonden worden. Daarom werd er in 1803 geld vrijgemaakt voor de bouw van het Caledonische kanaal. Dat kanaal zou drie grote Schotse meren met elkaar verbinden en zo een kortere en veiligere route creëren om van de Noordzee tot de Atlantische oceaan te varen.

Het kanaal heeft een lengte van bijna 100 km, waarvan 35 km door een 2000-tal ongeschoolde werkers letterlijk met de schop werden uitgegraven. Er zijn ook 29 sluizen waarvan de trap van Neptunus wel de spectaculairste is (acht opeenvolgende sluizen die boten twintig meter hoger brengen). Het hele project is een wonder van techniek en brute mankracht. Het duurde dan ook twaalf jaar langer dan gepland en kostte de belastingbetaler twee keer meer dan eerst voorzien was.

Toen het kanaal in 1822 eindelijk af was, heersten de stoomboten over de waterwegen. Die boten waren te breed voor het smalle kanaal. Het Caledonische kanaal heeft nooit veel economische waarde gehad. Enkel in de twee wereldoorlogen werd het gebruikt als een veiligere en snellere route. Het kanaal is nu voornamelijk een spectaculaire toeristische attractie, die stoutmoedige historiek combineert met spectaculaire Schotse natuur.