Het is oorlog. Elke avond opnieuw. Wie er precies begonnen is, weet niemand nog. Maar het zal doorgaan tot er bloed vloeit. Bloed of erger.

Kijk, daar komt de eerste protagonist. Hij springt op het muurtje dat het braakland van de kantoorgebouwen scheidt. Een sprong van wel twee meter. Met beheersing. En kracht. Ik heb hem ooit drie meter zien springen. Zijn rivaal, die sluipt het hoekje om. Laag tegen de grond komt hij dichter. Maar zijn tegenstander heeft hem al gezien. En laat van zich horen.

Ineens zijn ze er allemaal. Vanuit alle gaten en kieren komen ze tevoorschijn. Alsof ze de hele dag hebben zitten wachten. Ook zij ruiken bloed. Ook zij ruiken de spanning die als elektriciteit van schutting tot schutting zindert.

Het is oorlog. Elke avond opnieuw. Wie hier eerst was, doet niet meer ter zake. Het zal doorgaan tot een van hen dit braakland als het zijne opeist. En de andere afdruipt.

Dan gaat het snel. De eerste protagonist heeft het hoogtevoordeel, dus zijn rivaal gaat voor het verrassingseffect. Voor je met je ogen kan knijpen, is hij bij zijn tegenstander en haalt uit. Het bloed spuit op de muur. De andere haalt ook uit en dan wordt het moeilijk om te volgen. Ze duiken over onder achter elkaar. De aanvaller druipt af.

Met opgetrokken rechterachterpoot hinkt hij van het terrein. Zijn rivaal blaast nog één keer. En likt dan zijn bloedende poot schoon. De toeschouwers maken zich ook uit de poten. Genoeg bloed gezien voor één avond.