In Ten zuiden van de grens vertelt Hajime over alle vrouwen die zijn pad hebben gekruist. Hij begint bij zijn eerste grote liefde Shimamoto, het mooie mankende meisje met wie hij elke namiddag naar dezelfde platen luisterde. Hij werkt het lijstje af tot en met zijn huidige vrouw. Hajimi is niet meteen het sympathiekste personage uit de wereldliteratuur. Hij is een egocentrische, kleurloze figuur die zijn hele leven lang van de ene situatie in de andere rolt zonder er zelf veel invloed op uit te oefenen. Nu heeft Hajime twee succesvolle jazzclubs in Tokio, een mooie vrouw en twee lieve kinderen. Maar ook dat is hem meer overkomen, dan dat hij er zelf iets voor heeft gedaan.

Ten zuiden van de grens leest als een sneltrein. Murakami kan als geen ander eenzaamheid en banaliteit op papier zetten. Hij schrijft zo goed dat je zelfs supportert voor een kleurloze vod als Hajime. Toch zijn er weinig schrijvers waarover de meningen zo uiteenlopen als over Murakami. De magisch-realistische touch die ook in Ten zuiden van de grens zit, polariseert. Je bent voor Murakami zijn gefoefel met wat kan en wat niet kan, of je bent er tegen. Het zijn bijna dezelfde discussies die de voor- en tegenstanders van de regisseur David Lynch verdelen.

In het tweede deel van het boek duikt de eerste grote liefde van Hajime weer op. Maar veel komen wij en het hoofdpersonage niet te weten over de volwassen Shimamoto. Ze wil niets loslaten over haar verleden of heden. Soms zit ze in één van zijn nachtclubs. Soms ook niet. En met elk mysterieus bezoek wordt Hajime gedwongen om zich een ander heden voor te stellen, eentje waarin hij het contact met Shimamoto niet had verbroken. Ten zuiden van de grens gaat over hoe werkelijk de werkelijkheid is. En over wat had kunnen zijn maar misschien nooit zou kunnen gebeuren.

Het Genootschap van het Genot van het Boek hield aan Ten zuiden van de grens een leuke discussie over. De voorstanders vonden het een goed boek, hoewel het toch niet kon tippen aan Murakami’s bekendere werken zoals bijvoorbeeld Norwegian Wood. De tegenstanders vonden het goed geschreven en boeiend, maar vinden één werkelijkheid al moeilijk genoeg. In elk geval, een boek van Murakami houdt je als lezer scherp tot de laatste bladzijde.