Als een donderstorm die vanuit de verte aan komt rollen, hoor je ze gillen en tieren. De deuren gaan open en ineens is de bus veranderd in een groot speeltuig waar op en over geklommen en gehangen wordt.

Een groepje jongetjes, gemiddelde leeftijd dertien, staat stoer te doen in het midden van de harmonicabus. De achterbank is ingenomen door nog stoerdere oudere kerels.
“Brilsmurf! Dat is mijn paal”, zegt een jongetje tegen zijn buurman. De smurf doet of hij niets hoort, en concentreert zich op zijn paal in het midden van de harmonicabus.
“Brilsmurf! Dat is Franky zijn paal”, roept een ander tenger jongetje. Maar de smurf is doof.
De grootste van het troepje stapt naar de paal. Hij draagt een Superman t-shirt en kan zich nog net vastgrijpen aan een handvat als de bus linksaf draait aan het ziekenhuis.
“Laat los, kleine”, zegt hij. Maar de kleine is nog altijd doof. Dus peutert Superman de handen los van de dove smurf.
“Niet doen. Ik mag hier ook staan”, piept het jongetje.
“Dat is de paal van Franky” zegt Superman en trekt met alle macht aan de laatste vinger.
Brilsmurf verzet zich, bijt op zijn tanden, de laatste vinger moet lossen, de bus neemt een aanloop om de helling richting winkelcentrum te nemen, Brilsmurf vliegt als een gewichtloze astronaut door de bus om dan met een droge smak vlak voor de voeten van een groepje meisjes neer te komen. De jongens lachen. De meisjes ook. Een klein dik jongetje kijkt zwijgend toe. Hij staat tussen de meisjes.