In het bed ligt een vrouw. Ze kijkt naar de herhaling van een soap. Ze zweet. De ramen kunnen niet open. Alle klinken zijn vervangen door gapende gaten.

Voor de ingang van de afdeling staat een man, zwart maar ook grijs haar, voor de gesloten deur. In zijn linkerhand heeft hij het kleine handje van een trippelend meisje.  De man duwt op het belletje. Een verpleegster opent de deur.
‘Dag meneer Bostoen. En dag Delphine!’ Het meisje kruipt verlegen weg tussen de benen van de man.

Delphine duwt met een bovenkinderlijke inspanning de deur van de kamer open. Ze vliegt meteen op het bed in de armen van de vrouw. Die omhelst haar innig, ook al zitten haar beide polsen in een dik verband.
‘Dag muisje. Ik heb je gemist! Heb je mij ook gemist?’
Delphine antwoordt niet, maar verbergt haar gezicht in de boezem van de vrouw.
‘Hoe is het hier?’ vraagt de man.
De vrouw haalt haar schouders op. ‘Hetzelfde als gisteren.’
‘Is de dokter nog geweest?’
‘Hij komt vanmiddag.’
De vrouw streelt de haren van Delphine. Het meisje gaat rechtop zitten.
‘We hebben gisteren kupkees gemaakt! We hebben er bij voor jou!’ Haar vader geeft haar een plastic doosje.
‘Kijk mama! Ik heb speciaal eentje gemaakt met een pareltje! Als je die opeet, word je vast beter!’

De vrouw geeft haar dochter een kusje op haar hoofd en kijkt afwezig naar haar soap.