Ik duw op een belletje. Op de deur van de afdeling hangt een blad. De boze buitenwereld mag enkel binnen van twee tot acht. Iemand kijkt op een schermpje en zorgt ervoor dat de deur vanzelf opengaat. Die iemand houdt de ongeduldigen weg van mijn eerstgeborene.

Als ik twee uur later – de Belangrijke Papieren in de hand – de deur achter me dicht zie gaan, is de lifthal niet meer leeg. Op de Belangrijke Papieren staat dat mijn zoon een zoon is. En dat hij in dit ziekenhuis geboren is op een zondagochtend. De verdieping en de kamer staan er niet bij. Wel dat zijn moeder zijn moeder is. Nu moet ik in een ander Belangrijk Gebouw een nummertje nemen zodat de ambtenaar een stempel kan zetten op het Papier. Dan is mijn zoon mijn zoon. En voor de rest van zijn leven zal elke ambtenaar hem daaraan herinneren.

Het bezoekuur is nog niet begonnen. Toch is het druk in de hal. Een groepje Afrikanen wacht ongeduldig. De trotse grootouders haal je er zo uit. En de trotse zussen en broers en hun mannen en vrouwen. Het kleinste nichtje kijkt met grote ogen naar een reusachtige ballon waar ze zelf wel drie keer in kan. ‘Het is een jongen’ staat er op de ballon. Een klein meisje met een grote ballon waarop staat dat het een jongen is. Trots en ongeduldig zal het groepje hier nog een uurtje moeten wachten. Want er hangt een blad op de deur. De boze buitenwereld mag enkel binnen van twee tot acht.