Het is nacht. Zelfs in de donkerste krochten van de stad zijn de laatste dronkaards vriendelijk maar vastberaden buiten gezet. Twee jongens lopen in een strak tempo over de verlaten straat. Ze hebben wijde broeken en hoodies aan. De witte heeft een wenkbrauwpiercing.

De jongens zeggen niets, maar wandelen stevig door. Met elke stap tinkelt het ene metaal tegen het andere. Een eenzame gele auto rijdt voorbij. Met een man in een kraaknet kostuum. Een kat kijkt vanuit de dakgoot naar de jongens en waarschuwt haar soortgenoten. Maar die jagen verder, op muizen, honden en elkaar.

Ze komen aan het braakland. Voor het eerst kijken ze elkaar aan. De zwarte knikt. Zijn compagnon draait zich om en kijkt naar links, naar rechts, de andere haalt vliegensvlug een spuitbus uit zijn broekzak, hij zet zijn stempel op de houten planken. Voordat de verf nog maar droogt, zijn ze alweer een straat verder.

Een politiecombi stopt naast de jongens. De agent aan het stuur draait zijn raampje naar beneden.
“Nog zo laat op stap?”
“Het is een mooie avond, meneer”, antwoordt de zwarte.
“Avond. Het is midden in de nacht.”
“Maar zo’n mooie nacht met heldere hemel, meneer.”
“Moeten jullie nog niet in jullie bed liggen?”
“Eigenlijk wel meneer, maar we wilden nog een wandelingetje maken.”
“Wij doen dat graag. Wandelen.”
“Dat is een mooie sport, vindt u ook niet, meneer.”
De man antwoordt niet, maar doet teken naar zijn collega en samen stappen ze uit.
“Wij zulllen jullie wel even naar huis brengen. Dat is dan weer onze favoriete nachtsport.”