Tussen de etalages van een grote kledingketen en een potten-en pannenwinkel staat er elke woensdag, vrijdag en zaterdag een kraampje. “De lekkerste ijsjes, de heerlijkste wafels” in knalgele letters. Maar ook elk ongeletterd kind weet wat je aan het kraampje krijgen kan.

Zo staat er een klein blond meisje met haar al even blonde mama geduldig te wachten.
“Ik wil chocolade, mama”
“Dat mag, meisje.”
“Of toch maar banaan.”
“Mmm.”
“Of. Of . Of spaghetti?”
“Ik denk niet dat ze die smaak hebben, meisje.”

Dan zijn ze aan de beurt. Zij twijfelt nog even, maar gaat uiteindelijk toch maar voor chocolade. Haar mama neemt straciatella. In een potje. Het meisje neemt het ijsje met grote ogen aan. Alsof iemand de kroonjuwelen in haar handen duwt.
“Kijk mama, een ijsje”
De mama wrijft over haar blonde haren en duwt haar zachtjes verder zodat de volgende bestellen kan.
“Lekker he mama, zo’n ijsje”, zegt het blonde meisje terwijl ze zich naar haar blonde mama draait. Daardoor kijkt ze niet voor haar. En zo blijft haar linkervoetje hangen achter een kassei. Zodat het blonde meisje een neerwaartse beweging maakt. En door de wet van inertie blijft haar ijsje heel eventjes in de lucht hangen. Om dan met een spet de kasseien geel te kleuren.

Het meisje kijkt beteuterd van het ijsje naar haar mama terug naar haar ijsje.
Die kijkt naar haar blonde dochter, zucht eens en reikt haar potje aan.