Voor 1001 liefdes schreef ik een liefdesbrief aan MijnEngel:

MijnEngel,

Als iemand doodgaat, dan mag hij naar de hemel. Hij eet er elke dag rijstpap. Met een gouden lepel. Andere zielen geloven dat er een rits maagden op je wacht. En er zijn er die beweren dat je één moment uit je leven mag kiezen. Dat je telkenmale opnieuw beleeft.

Wat zou ik kiezen om eeuwig te herhalen?

Niet de eerste keer dat ik je kuste. Hoe zoet dat ook was, een eeuwigheid kussen, ik denk niet dat mijn lippen dat overleven.

Zij aan zij in de zetel, een boek lezen. Onder een deken dicht tegen elkaar. Een bladzijde wordt knerpend omgedraaid. Maar ik weet niet of ze daar een goede bibliotheek hebben.

Misschien wel de eerste keer dat je voor me kookte. Dat mislukte nogal spectaculair. Met een beteuterd gezicht zei je dat het normaal gezien wel altijd lukte. Dan zit ik een eeuwigheid met honger.

We gaan samen op restaurant, jij kleedt je op en verplicht mij om een hemd aan te trekken. We nemen samen de tram naar de andere kant van de stad. We drinken een aperitief en nemen een dessert. We praten zachtjes. Ik zie het tafelkaarsje dansen in je ogen. Maar elke avond op restaurant, worden we daar niet te dik van?

Je valt in slaap. Ik zet de radio zachter en probeer langzaam te remmen. Af en toe kijk ik naar je. Naar de weg, naar jou en terug. En dan rijden we onze stad binnen en aan de eerste lichten klop ik zachtjes op je knie totdat je wakker wordt. Je rekt je uit. ‘Ik geloof dat ik geslapen heb’.

Dat lijkt me wel iets. Voor de eeuwigheid.