De kop koffie die zijn vrouw hem stilletjes had gebracht, is koud. Zijn bureau ligt vol met paperassen. Uitgeprinte e-mails, enkele samengeniete bundeltjes en heel veel losse papieren met heel veel getallen erop. Tussen deze papieren chaos torent een groot computerscherm als de kathedraal rond een wirwar van Middeleeuwse straatjes. Op het scherm nog meer getallen.

Voorovergebogen ramt hij op zijn toetsenbord. Hij tikt, hij klikt, zonder zijn ogen van het scherm te wenden. Het zandlopertje verschijnt en hij grommelt.

Hij neemt één van de paperassen en vergelijkt ze met de getallen op het scherm. Hij klikt. Weer een zandlopertje. Hij vloekt. En zo gaat hij door. Voorovergebogen. Zuchtend en kreunend.

Ineens is het scherm zwart. Hij blijft roerloos zitten, een blad in de rechterhand, zijn linker vastgevroren aan de letter “z”. Dan raakt hij voorzichtig de monitor aan. Duwt op een knopje. Zwart. Kijkt onder zijn bureau. Duwt daar ook op een knopje. Er gebeurt niets. Kijkt naar buiten, staat recht en probeert de lichtschakelaar. No dice. In de gang laat hij zijn hand over de zekeringen van de schakelkast gaan.

In de woonkamer snoest zijn vrouw in de sofa, een boek omgekeerd op de schoot. Aan haar voeten speelt een meisje van een jaar of twee.

‘Elektriciteit is uitgevallen’, gromt hij.
‘Serieus?’ antwoordt de vrouw. ‘Heb je ze weer opgezet?’
‘Denk dat de hele straat zonder zit.’
Het meisje trekt aan zijn broek en geeft hem een plastieken taartje.
‘Opeten.’
‘Heb je die speciaal voor mij gemaakt?’Het meisje knikt. ‘Ook zonder elektriciteit, mijn schattebol?’
Ze kijkt hem streng aan.
‘Nog één maken. Met appel.’