De zolder van zijn ouderlijk huis, daar blijft hij liever weg. Het is belachelijk, maar hij kan de angst die hem vroeger nachtenlang wakker hield, nog steeds niet loskoppelen van de plaats.

Hij was vier en lag op het warme tapijt van de woonkamer naast zijn zus. De grijsgedraaide sprookjes-cd was net afgelopen. Kleinduimpje. Doornroosje. Roodkapje en de boze wolf. Grote zus kneep hem hard in de arm.
‘Weet je dat wij ook zo’n wolf hebben?’
Hij keek haar aan en wreef over zijn arm.
‘Papa heeft die gevangen en nu hangt die vast aan een ketting op zolder.’ Ze ging recht zitten en maakte een vlecht in haar lange blonden haren. ‘En als je niet goed naar papa en mama luistert, dan steken ze je bij de wolf.’ Ze hing vlak boven hem. ‘Maar ja mag niet zeggen dat ik dat gezegd heb, want dan weten ze dat ik hen afluister en dan steken ze mij erbij.’

27 jaar later opent hij met een lange stok het luik naar de donkere zolder. Hij vouwt de trap open en steekt zijn hoofd door de opening. Een grote stoffige ruimte met dozen, en plastiek zakken. Oude meubels met lakens erover, net spoken. Enkele verroeste fietsen. Ineengezakte ijzeren rekken met schoenendozen.

Hij kruipt naar boven. Zijn zus volgt hem en loopt naar de hoek met de fietsen.
‘Mijn driewieler!’ Ze neemt het ding in beide handen. Het stof dwarrelt op haar schoenen.
‘Onze driewieler. We reden er altijd samen op. Als jij mij er niet vanaf duwde.’
Hij blijft aan het luik staan en kijkt rond, alsof hij alle dozen wil tellen. Zij piept onder de lakens. Nog meer stof.
‘Zoveel spullen.’
‘Ze hebben echt alles bijgehouden.’
‘Als wraak omdat we vroeger niet wilden opruimen.’
Ze sluit de doos en neemt de driewieler.
‘Kom. Ik zal koffie zetten.’