Limburg heeft er met Rundskop een uithangbord bij. Het debuut van Michaël Roskam situeert zich voornamelijk in en rond Heers, dicht tegen de Waalse grens. De hoofdpersonages spreken het lokale dialect en ook de Chaussée d’Amour kreeg zijn fifteen minutes of fame. Een Nederlandse vriend van me wilde niet geloven dat er echt een stuk steenweg onder die naam bekend staat. En zitten de dames er echt in de vitrine, te midden van de velden? De Chaussée d’Amour is een begrip voor iedereen die in Zuid-Limburg opgroeide.

Als kleine jongen voetbalde ik, niet gehinderd door enige vorm van talent, bij de jeugd van een derde provincialer. Onze onvolprezen ploeg werd het ene jaar ingedeeld bij de Hasseltse clubs en het andere jaar bij de ploegen rondom Sint-Truiden. Noem mij een dorp in Haspengouw en ik heb er met wisselend succes achter een bal aan gehold.

Na een seizoen of twee wisten we allemaal welke ploegen aan de andere kant van de Chaussée d’Amour lagen. Het was zaak om in de auto te kruipen van de coolste papa en zeker niet bij de twee ploeggenoten waarvan de mama ook meeging. Op de achterbank schoten we van het linkerraam naar het rechter en zwaaiden we naar alle meisjes. We keken uit naar de rode verkeerslichten. En eenmaal in de bezoekende kleedkamer werd er druk bediscussieerd welke dame naar welke auto terug had gewuifd. Daarna kregen we meestal een goal of tien om de oren, maar dat waren we na vijf minuten en een mok warme soep met stapels beschuiten alweer vergeten.

Dat voetballen bleef maar doorgaan. Ondertussen was ik negentien, had nog altijd geen talent, en reden de meesten van ons zelf met de auto. We zwaaiden niet meer naar de meisjes van plezier, maar becommentarieerden ze uitvoerig, zoals alleen een groep van jonge onzekere mannen dat kan. Na een zoveelste verloren uitwedstrijd (geen 13-0 meer, maar toch een 4-1 op onze doos) beweerde onze nummer negen dat hij wel één van die hoerenkoten zou binnengaan en laten zien hoe het moest. De trainer, nog geen vijf jaar ouder dan wij, repliceerde dat hij dan wel zou betalen. Hitsige kleedkamerpraat, dachten we allemaal. Tot de coach op een parking stopte en onze aanvaller 500 frank in de hand duwde. De man kon zijn ploeg niet vaak laten winnen, maar had in elk geval het psychologische inzicht van een toptrainer. De 500 frank zat snel terug in zijn portefeuille. En natuurlijk zat ik niet in die bewuste auto en heb ik het verhaal enkel van horen zeggen. Zo kon ik er achteraf regelmatig eens naar vragen.

Om maar te zeggen dat ik nogal onder de indruk was van Rundskop. Iedereen heeft het terecht over de knappe prestatie van Matthias Schoenaerts, maar het is dankzij het geweldige scenario en de zinderende regie dat Jacky Vanmarsenille zo kan schitteren. Just of nie?