Voor de Olympische Spelen van 1976 werd, zoals voor elke Spelen, een nieuw atletiekstadion gebouwd. De Franse architect Taillibert tekende een gedurfd, futuristisch design. Een hellende toren waarin een groot zeil verstopt zit en dat met behulp van een hydraulisch systeem op de ovaal kan worden geplaatst. Kijk even naar het filmpje om te zien wat ik bedoel.

Op papier vind ik het nog steeds een elegant stadion. Iets wat overduidelijk tot de jaren 70 hoort en waar Montreal nu nog trots op zou moeten zijn. Maar in plaats van een visionaire landmark zoals de eifeltoren of het atomium is dit stadion al 40 jaar de favoriete grap van Canada.

The big O was niet eens op tijd af. Door stakingen en overmoedige planning werden de Spelen gehouden zonder dak. Zelfs de toren had nog niet zijn gewenste hoogte. Maar het echte cynisme begon pas na de Spelen. Het stadion werd elf jaar later min of meer volgens de plannen van Taillibert afgewerkt, maar het daksysteem bleek in de praktijk niet zo goed te werken. De hydraulische systemen bleven hangen en het dakzeil scheurde herhaardelijk. Het originele dak werd dan maar afgebroken. Er kwam een nieuw zeil van kevlar. Dit dak scheurde helemaal open door de pakken sneeuw die elke winter in Montreal valt. Er werd een ander systeem bedacht waarbij het dak verwarmd werd en de sneeuw zou smelten. Dat ging enkele jaren goed, maar het dakzeil versleet veel sneller dan verwacht, door de extreme koude in de winter en grote hitte in de zomer. Dan werd er geopteerd voor een permanent dak. Zelfs vandaag vind je nog artikels over nieuwe herstellingen en plannen aan het ondertussen afbetaalde stadion. Want Montreal ’76 zou zo’n krater in het budget van de stad slaan, dat het tot 2006 duurde voordat The big Owe afbetaald was. Er werd zelfs een extra belasting ingevoerd op tabak om de schuldenput te dempen.

Laten we zeggen dat dit ingenieus bouwwerk 20 jaar te vroeg gebouwd is. En waarschijnlijk ook in de verkeerde stad, met zijn extrem temperatuurverschillen. Dat zou niet zo erg zijn, als het stadion tenminste gebruikt zou worden. Maar net zoals naar geld, is het al 30 jaar zoeken naar sportploegen die het stadion willen gebruiken. De lokale baseball ploeg speelde er meer dan 20 jaar elk seizoen een 80tal wedstrijden, maar eigenlijk was het stadion niet geschikt voor deze sport. Grote delen van de tribunes konden niet gebruikt worden door het beperkte zicht. Als iemand een homerun sloeg, ketste de bal terug het veld in, waardoor men met gele lijnen op het dak moest aangeven wanneer het een homerun was en wanneer niet. Het lokale voeltbal team speelde er tot voor kort zijn playoff wedstrijden, maar besliste enkele jaren terug om hun eigen kleine stadion uit te breiden.

Montral Olympic Stadion was begroot op 163 miljoen en zou, interest, herstellings -en gebruikskosten in 2006 al 1.47 billioen dollar opgeslorpt hebben. Een dure prijs voor optimisme, overmoed en een disfunctionele hoop beton waarin niemand in spelen wil.

Meer info: The big woe