Beste trouwe lezer,

Al enkele jaren sloof ik me voor u uit. Elke avond kruip ik stilletjes naar mijn zolderkamertje waar ik tot het ochtendgloren met pen en papier de beste, mooiste, elegantste stukjes probeer te schrijven. Ik stop niet met schrijven als mijn vingers beginnen te bloeden. Als de letters niet meer te lezen zijn door de rode strepen op het blad, giet ik whiskey op mijn handen zodat ik weer even verder kan.

Jullie denken vast, die gast schrijft iets in een half uurtje, zo tussen de soep en patatten door, en zwiert dat dan op zijn rare blog. Maar zo werkt het dus niet. Over elk woord is uren nagedacht, het is geschrapt, gesynonimiseerd en dan terug gewoon als voorheen neergezet in een poging om de Meest Perfecte Zin ooit te reconstrueren. Ik schrijf honderden stukjes om dan enkel het beste over te houden. Ik zwoeg, ik schrap, ik lijd honger.

En heb ik ooit iets van u gevraagd in ruil voor mijn noeste arbeid? Ik dacht het niet.

Maar nu kan u iets voor mij doen. Er is namelijk literaire eer te rapen met de A.L. Snijdersprijs. En ik ben alvast geselecteerd voor de publieksprijs. Hier kan je stemmen voor het onvolprezen Rokers aan de uitgang van het ziekenhuis (265).

Niet vergeten te stemmen, want als ik deze prijs niet win, zal ik mijn lieve, dikke kat moeten opeten om niet om te komen van de honger.